rejestracja
Strona głównaNowościSpis obiektówIndeks nazwiskPublikuj u nasTekstyInne źródła

informacjeŻulice

Park dworski - krajobrazowy, stanowiący część większego, wielofunkcyjnego założenia dworsko-ogrodowego, powstały po 1824 r. w wyniku przebudowy barokowej kompozycji z II połowy XVIII w., a w II połowie XIX w. rozbudowany

Dawna nazwa: Żulice

Gmina: Telatyn

Położenie obiektu: w otwartym terenie pól i łąk, na południe od podmokłej doliny rzeki Kamień, na terenie łagodnie opadającym do doliny tej rzeki, u zbiegu lokalnych dróg i przy szosie z Łykoszyna i Dutrowa do Telatyna i Witkowa

 

Żulica na mapie w skali 1:25000

Żulice na mapie w skali 1:25 000 - lata 80. XX w.

Żulice istniały już w XVI w., a rejestr poborowy z 1578 r. wymieniał jako właściciela Jana Zawadzkiego,1 co świadczyłoby o istnieniu tu w tym czasie siedziby dworskiej. Historia Żulic w XVII i XVIII wieku jest jednak ze względu na niedostatek źródeł historycznych mało znana. Można jedynie przypuszczać, że od początku swojego istnienia siedziba dworska w Żulicach nie zmieniała swojej lokalizacji, chociaż pierwotnie większość zabudowań stała chyba nad strumieniem, u zbiegu dróg z Łaszczowa, Łykoszyna i Telatyna, czyli w rejonie lokalizacji późniejszych czworaków i parku.

W II połowie XVIII w. siedziba dworska w Żulicach otrzymała klarowną barokową kompozycję, która być może zawierała w sobie prócz dróg jakieś elementy wcześniejszego układu przestrzennego, jednak obecnie, po kolejnych przebudowach i zniszczeniach nie sposób wskazać, jakie by to mogły być elementy.

W II połowie XVIIII w. właścicielem Żulic był Ignacy Hadziewicz, który zbudował tu dwór, przy którym urządził ogród. Ówczesny dwór i zabudowania dworskie usytuowane były po lewej stronie traktu łączącego Łaszczów z Telatynem, a z zabudowaniami sąsiadował ogród usytuowany na północ od dworu. Ten ogród ozdobny miał regularną, barokową kompozycję i od wschodu przylegał do obszernego ogrodu użytkowego, ograniczonego od północy skarpą. Przed dworem mieścił się prostokątny, otoczony murem dziedziniec, zamknięty od południa aleją lub szpalerem przy drodze poprowadzonej po granicy ogrodów. Droga ta odchodziła od drogi wiejskiej i oddzielała położoną na osi dworu i dziedzińca kaplicę unicką, po której zachował się do dnia dzisiejszego kamienny krzyż. Od południa wybiegała od tej kaplicy droga do lasu, połączona z drogą do Telatyna. Droga do lasu, kaplica, dwór i oś ogrodowa podkreślały główną oś całej kompozycji.

Prawdopodobnie na zachód od dziedzińca przed dworem umieszczone były w tym czasie budynki gospodarcze sąsiadujące z drogą do Łykoszyna, strumieniem i wykopanymi na strumieniu dwoma stawami, przy których funkcjonował młyn dworski.

W 1797 r. Ignacy baron Hadziewicz sprzedał dobra Żulice Pawłowi Makomaskiemu z 154 tys. złotych polskich.3 We władaniu tego rodu dobra te pozostawały następnie do początków XX w.

W 1824 r. Żulice przejął Wincenty Makomaski, syn Pawła i Anny z domu Chrościkowskiej, który zainicjował przebudowę założenia (prawdopodobnie nigdy nie ukończoną). Na zachód od dworu i dotychczasowego ogrodu ozdobnego powstał wtedy na miejscu dawnych zabudowań gospodarczych nowy park w stylu angielskim. Nowe zabudowania gospodarcze wzniesiono wówczas na terenie ogrodu użytkowego położonego na wschód od dziedzińca. Ponadto całą kompozycję powiększono o nowy ogród warzywny położony przy stawie, na południe od parku, wzdłuż drogi do Łykoszyna. Starą kaplicę uzupełniła nowa, murowana, klasycystyczna kaplica katolicka, wzniesiona w latach 1827-1928 r. przy skrzyżowaniu drogi do Telatyna z drogą do lasu (pełniąca funkcję kaplicy grobowej). Za strumieniem, przy skrzyżowaniu dróg do Łaszczowa i Łykoszyna zlokalizowano później osadę czworaków dla służby dworskiej. Wybudowano tam też karczmę i browar.

Przebudowie uległy zapewne wnętrza starego barokowego ogrodu. Zachowana została natomiast droga biegnąca południową granicą ogrodów i raczej nie uległy zmianie podkreślone szpalerami drzew i skarpą granice ogrodu użytkowego, zajętego w tym czasie przez sad.

W skład założenia wchodziły też dwa stawy rybne na strumieniu, zwanym wówczas Telatynką, położone obok parku i ogrodu warzywnego oraz młyn na strumieniu, zlokalizowany w sąsiedztwie strumienia browar oraz nieopodal położona karczma, usytuowana zapewne przy skrzyżowaniu dróg i w sąsiedztwie czworaków.

W 1839 r. ówczesny właściciel Żulic Franciszek Romanowski, syn Tekli z Makomaskich Romanowskiej, wydzierżawił dobra na 4 lata Antoniemu Lisieckiemu, rządcy dóbr Tarnawatka za 12 tys. złotych polskich rocznie. Urządzony wówczas w stylu angielskim park oraz dwór, stajnia, wozownia i ogródek na warzywa wyłączone zostały z dzierżawy.4 Mimo to, park i dwór w Żulicach uległy w tym czasie pewnej dewastacji, gdyż zamieszkujący w swoim innym majątku w Turkowicach Franciszek Romanowski nie był specjalnie zainteresowany siedzibą w Żulicach. Sytuacja taka utrzymywała się do 1852 r., kiedy to dobra Żulice nabył za 24 tys. złotych Antoni Makomaski. Zachował się pochodzący z tego okresu protokół zajęcia dóbr, który przedstawiał założenie następująco.

„Pałac, czyli dom mieszkalny właściciela na dziedzińcu w połowie murem opasanym, a w połowie płotem... ogrodzonym, nie da się teraz dokładnie opisać, gdyż z powodu obalenia się ze starości dachu... posiadacz dóbr Żulice Antoni Makomaski przedsięwziął onego restaurację, a tak obecnie tylko mury stoją... wewnątrz zaś ani dachu ani drzwi, ani sufitów, ani pieców ani kominów nie masz. To wszystko ze starości jedno samo się zawaliło, drugie dla restauracji rozebrane zostało. W płotku od dziedzińca są wrota proste w miejsce bramy i furtki na zawiasach".5

W świetle tego samego protokołu do dworu należały: „ogród angielski z sadem... obok pałacu obejmujący morgów 5 prętów 231... ogrody warzywne zaczynające się od browaru, ciągnące się obok łąk dworskich a kończące się po gumno, ogrody włościańskie morgów18 pr 147... ogród młynarski przy młynie ma mórg 1 pr 60... Dwa ogrody przy granicy Steniatynia morgów 51 pr 4".6

Ponadto, protokół wymieniał liczne zabudowania dworskie, jak:

„stajnia i wozownia murowana pod gontem... stodoła murowana z facjatami... szopa... szopa z dachem pod słomą... piwnica obok pałacu murowana... za gumnem w prostej linii... obora na inwentarz na podmurowaniu... studnia z żurawiem drewnianym ocembrowana... gorzelnia... budynek ten jest zupełnie zdezelowany... Od gorzelni na wprost wracając się jest... folwark czyli dom dla ekonoma, frontem do pałacu i stodół z drzewa... zbudowany... Budynek jest w niezłym stanie gontami kryty z kominami nad dach wyprowadzonymi... Obok tego domu z kuchnią jest piwnica murowana pod dachem słomianym... kurnik z drzewa... chlewiki dwa na trzodę pod słomą...

W parku przy drodze do Żulic doprowadzającej cegielnia... do użytku niezdatna, obok tej szopa... pod słomą lecz dach wygniły, również niezdatna...

Na wsi za dworem

Karczma w połowie zajezdna z dwoma na przestrzał wrotami...

Na wsi koło pałacu

Czworaki dla ludzi dworskich częścią z drewna, częścią z chrustu... nowy.. słomą kryty z dwoma kominami... przeciwko czworaka... Chałupa stara o jednej sieni z dwoma izbami z kominami... dach słomiany zgniły...

Chałupa naprzeciwko cerkwi z chrustu... obok tej kuźnia z piecem kowalskim... dach słomiany zgniły...

Pod granicą z Teltynką

Karczma czyli dom szynkowy nowo wybudowany z drzewa sosnowego dach słomiany... za tym domem na dole sadzawek dwie do wpuszczania ryb... dalej na tejże grobli młyn o dwóch kamieniach ze wszystkimi rekwizytami... dom na górze za młynem z drzewa... stary słomą kryty".7

Przytoczony protokół daje obraz dewastacji zabudowań, a jednocześnie wynika z niego, że nowy właściciel z energią przystąpił do odbudowy pałacu i innych obiektów. Przypuszczać więc można, że renowacji podano także park, co potwierdzają zachowane resztki nasadzeń z II połowy XIX wieku. Założono też wtedy nowy ogród użytkowy przeznaczony pod uprawę chmielu, a leżący przy rządcówce. Ogród ten zajmował tereny położone między częścią gospodarczą a drogą do Telatyna. Po 1852 r. wzniesiono też cieplarnię w sąsiedztwie dworu, rządcówkę i spichlerz w części gospodarczej. W tym czasie wzniesiono także wzdłuż drogi wiejskiej zespół czworaków w taki sposób, aby zasłonić widok z drogi na starą cerkiew unicką. Ponadto wzniesiono nowe budynki gospodarcze oraz cieplarnie na wschód od dworu.

Odbudowa obiektów dworskich wiązała się z rozwojem gospodarczym dóbr, które obok gospodarki rolnej nastawione były na hodowlę koni.8 W 1869 r. dobra Żulice obejmowały 805 morgów ziemi (około 402,5 ha), z czego grunty orne i ogrody zajmowały 450 morgów (około 225 ha), łąki 15 morgów (około 7,5 ha), pastwiska 55 morgów (około 17,5 ha), zarośla 110 morgów (około 55 ha), a nieużytki 75 morgów (około 37,5 ha).9

Po 1870 r. kaplica wzniesiona w 1827 r. przez Wincentego Makomaskiego została zamieniona na cerkiew prawosławną. Ten sam los spotkał też zapewne starą, drewnianą kaplicę.

W 1876 r. majątek w spadku po ojcu otrzymał Władysław Makomaski, który gospodarzył tu do 1910 r., kiedy dobra odziedziczyli Edmund i Maria Makomascy. Za rządów Władysława Makomaskiego wzniesione zostały przy granicach siedliska dworskiego, na skrzyżowaniu dróg, dwie istniejące do dziś kapliczki.

Podczas działań I wojny światowej częściowo zniszczony został dwór. Prawdopodobnie została wówczas zniszczona także stara kaplica unicka.

W roku 1919 murowaną kaplicę dworską Makomaskich zrekonstruowano i zwrócono katolikom. Pełniła ona odtąd aż do 1972 r. funkcję kościoła parafialnego parafii Rzeplińskiej, a w 1972 r. utworzono tu samodzielną parafię.11

W latach 1915-1918 została wybudowana linia kolejki wąskotorowej przebiegająca na północ od założenia. Jej nasyp zakłócił stosunki wodne w okolicy i na skutek podwyższenia poziomu wód gruntowych powstały na łąkach sąsiadujących z dworem rozlewiska wodne.

W 1917 r. od Makomaskich dobra Żulice odkupił Wacław Halik, adwokat żonaty z ziemianką, który mieszkał do swojej śmierci w 1939 r.

W okresie międzywojennym usunięto zniszczenia powstałe w czasie działań wojennych. Nie wprowadzano jednak istotniejszych zmian w rozplanowaniu założenia składającego się z parku, sadu, ogrodów warzywnych, licznych zabudowań gospodarczych, czworaków i obszernego chmielnika położonego na południe od sadu i części gospodarczej. W ogrodach dokonano jedynie nowych nasadzeń uzupełniających, a teren dawnego dziedzińca przed dworem (teraz już nie zamkniętego innymi budynkami) wyposażono w podjazd z gazonem pośrodku. Całość kompozycji zajmowała w tym czasie obszar o powierzchni około 15 ha.

W czasie II wojny światowej w pałacu kwaterował oddział niemiecki. Wdowa po Wacławie Haliku, jej córka Wanda i zięć Ryszard Jankowski również mieszkali w pałacu zajmując 2 pokoje z kuchnią. Jankowski był członkiem Armii Krajowej o pseudonimie Ryś i zginął w 1944 r. z rąk UPA podczas obrony Żulic. Po jego śmierci żona i teściowa wyprowadziły się.12

Po II wojnie światowej majątek Żulice przejęło Państwowe Gospodarstwo Rolne, które gospodarzyło tu do 1959 r. W tym okresie założenie zostało mocno zniszczone. Rozebrano czworaki i większość budynków gospodarczych oraz cieplarnię i rządcówkę. Drzewostan parku przetrzebiono i zlikwidowano sad. Część parku położoną za dworem zamieniono na pola uprawne. Inne wnętrza parkowe zajęte zostały przez łąki, a na miejscu chmielnika i ogrodów warzywnych powstały zagrody chłopskie.

Po 1959 r. majątek przejęła Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna. Spółdzielcy wznieśli na terenie założenia różne nowe budynki gospodarcze i mieszkalne oraz ze względu na rosnące potrzeby wsi odbudowali i w 1964 r. oddali do użytku dwór, w którym umieszczono szkołę.13 Niestety, po remoncie budynek ten stracił swój dawny wygląd. Ponadto, w latach 1985-1986 dobudowano do niego od strony zachodniej nowy alkierz. W roku 1987 pozostałości parku miały dwóch właścicieli - 1,2 ha należało do szkoły, a około 2,5 ha do gminy Telatyn.14 Miejscowa ludność wykorzystywała ten teren do wypasania bydła. Pozostałe części założenia pozostawały w użytkowaniu Spółdzielni. Teren Spółdzielni i tereny szkolne oddzielone były od pozostałych ogrodzeniami. Powstały tam też nowe drogi i dokonano nielicznych nowych nasadzeń. Generalnie, zachowane części dawnej kompozycji (park, otoczenie dworu, teren starego ogrodu użytkowego, teren dawnej części gospodarczej) uległy znacznej dewastacji i wydatnym przekształceniom.15

Do lat 80. XX w. z pierwotnego, szesnastowiecznego układu przestrzennego siedziby dworskiej w Żulicach przetrwała jedynie ogólna lokalizacja założenia. Z barokowej kompozycji istniejącej tu w II połowie XVIII wieku zachowały się natomiast: zniekształcony dwór, drogi dojazdowe, część drzew z alei biegnącej po granicy ogrodu, pojedyncze stare drzewa w innych częściach złożenia, wnętrze po dawnym ogrodzie użytkowym oraz jeden staw na strumieniu. Z kompozycji wprowadzonej po 1824 r. przetrwały: część nasadzeń i wnętrza zachodniej części parku, część nasadzeń wokół dziedzińca przed dworem, kilka drzew w innych częściach założenia, zasada lokowania zabudowań gospodarczych na wschód od dziedzińca przed dworem oraz klasycystyczna kaplica (dziś kościół parafialny). Z elementów wprowadzonych po 1852 r. zachowały się spichlerz oraz część nasadzeń parkowych i ogrodowych. Przetrwała też część późniejszych nasadzeń uzupełniających. Z lat 1915-1918 pochodziły wciąż istniejące tory kolejki wąskotorowej.16

W roku 1987 roślinność obiektu składała się z 36 gatunków i odmian drzew i krzewów, była bogata w starodrzew i zróżnicowana pod względem wieku. Drzewa stare grupowały się na terenie parku, wokół dawnego sadu i na cmentarzu przykościelnym i można je było podzielić na kilka grup wiekowych. Najstarsze, mające charakter pomnikowy, pochodziły z II połowy XVIII wieku. Należały do nich: stare lipy drobnolistne o średnicach pni od 138 do 161 cm, rosnące w alei na terenie części gospodarczej, lipa drobnolistna o średnicy pnia 132 cm, rosnąca na północ od dworu, lipa drobnolistna o średnicy pnia 128 cm, rosnąca na wschód od dworu, dwie lipy drobnolistne o średnicy pni 140 i 190 cm, rosnące przy szosie na południe od założenia, lipa drobnolistna o średnicy pnia 130 cm, rosnąca obok kościoła, dwie lipy drobnolistne o średnicach pni 140 i 188 cm, rosnące przy granicy dawnego sadu, jesion wyniosły o średnicy pnia 146 cm, rosnący w parku oraz prawdopodobnie jesion wyniosły o średnicy pnia 120 cm, rosnący na południe od terenu szkoły, jesion o średnicy pnia 132 cm, rosnący przy kościele, jesion wyniosły o średnicy pnia 130 cm, rosnący w parku oraz być może inne okazałe lipy, które z racji na mniej sprzyjające warunki wzrostu nie osiągnęły tak okazałych rozmiarów jak wymienione.17

Kolejną grupę wiekową stanowiły drzewa sadzone w I połowie XIX w., głównie podczas krajobrazowej przebudowy kompozycji, dokonywanej po 1824 r. Należały do tej grupy lipy drobnolistne, kasztanowce białe, topole białe, jesiony wyniosłe, osiągające 90 do 120 cm średnicy pni oraz zapewne niektóre wierzby o średnicach pni 100-130 cm. Liczną grupę stanowiły drzewa sadzone w II połowie XIX wieku, osiągające 70-100 cm średnicy pni. Większość z nich rosła w parku lub w otoczeniu dworu. Część była w złym stanie zdrowotnym. W skład tej grupy wchodziły lipy drobnolistne klony pospolite, topole białe, topole czarne, kasztanowce białe, jesiony wyniosłe, klon jawor oraz wierzby białe i wierzby kruche.18

Drzew różnych gatunków pochodzących z I połowy XX w. było stosunkowo niewiele. Rosły one w różnych częściach założenia i osiągały 40 do 70 cm średnicy pni. Do tej grupy wiekowej należało również kilka drzew owocowych, np. morwy białe o średnicach pni 30-40 cm, 3 jabłonie i grusza o średnicy pnia 50 cm. Część wierzb i topól sadzonych po 1950 r. osiągała już znaczne rozmiary i miała 40-60 cm średnicy pni.19

Najmłodszą grupę wiekową stanowiły nasadzenia z lat 70. i 80. XX w. oraz samosiewy i odrosty wyrosłe po II wojnie światowej w parku, przy drogach i ogrodzeniach. W przeciwieństwie do drzew starszych w tej grupie wiekowej zwracał uwagę duży udział krzewów. Wśród młodych nasadzeń sporo miejsca zajmowały gatunki iglaste - żywotniki i jałowce. Po zniszczeniu nasadzeń dworskich ogrodów użytkowych większość drzew owocowych stanowiły młode egzemplarze posadzone w ogrodach i sadach chłopskich, zajmujących część terenu dawnej kompozycji.20

Niegdyś, położone na terenie łagodnie opadającym do doliny Kamienia oraz usytuowane u zbiegu lokalnych dróg Żulice wyróżniały się wśród okolicznych łąk i pól zwartym masywem drzewostanu parku i ogrodów użytkowych oraz kompleksem zabudowań dworskich. Były widoczne z daleka i często oglądane z biegnących obok dróg. Z wnętrz parkowych i z dworu biegły dalekie widoki na dolinę rzeki i leżące po przeciwnej stronie doliny wsie. W widoku od południa zwracały tam uwagę kościół i położony przy nim cmentarz. Widok z drogi do Łaszczowa zamykała ściana drzewostanu parkowego, a widok od wschodu urozmaicały szpalery rosnące przy granicach sadu.21

W wyniku zniszczeń dokonanych po 1944 r. krajobrazowe walory obiektu znacznie zmalały. Wydatnie uszczuplony drzewostan parku został z trzech stron przesłonięty zabudowaniami i ogrodami chłopskimi, a ze starą roślinnością zaczęły konkurować nowe budynku Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej, zaś widok w kierunku rzeki częściowo zasłaniał nasyp torów kolejki. Mimo to, założenie nadal wyróżniało się w krajobrazie i nadal zwracało uwagę z daleka, gdyż jak dawniej wzrok przyciągały tu okazałe korony starych drzew oraz dwór, kościół i cmentarz.22

Dwór w Żulicach

Dwór w Żulicahc od frobtu - stan współczesny

www.wikipedia.org

Żulice - spichrz

Zachowany spichrz dworski w Żulicach - stan współczesny

www.dwory.cal.pl

Obecnie, wyremontowany dwór nadal użytkowany jest przez szkołę podstawową.

Ewa Bończak-Kucharczyk

 

Źródła:

1 Jabłonowski Aleksander, Źródła dziejowe, t. XVII, Ziemie ruskie, Ruś Czerwona, Warszawa 1902, s. 205

2 AP w Zamościu, Akta hipoteki powiatu tomaszowskiego, Księga hipoteczna nr 90 (Żulice)

3 AP w Zamościu, Akta hipoteki powiatu tomaszowskiego, Księga hipoteczna nr 90 (Żulice)

4 AP w Zamościu, Akta hipoteki powiatu tomaszowskiego, Księga hipoteczna nr 90 (Żulice)

5 AP w Zamościu, Akta hipoteki powiatu tomaszowskiego, Księga hipoteczna nr 90 (Żulice)

6 AP w Zamościu, Akta hipoteki powiatu tomaszowskiego, Księga hipoteczna nr 90 (Żulice)

7 AP w Zamościu, Akta hipoteki powiatu tomaszowskiego, Księga hipoteczna nr 90 (Żulice)

8 Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV, Warszawa 1894, s. 851

9  Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV, Warszawa 1894, s. 851

10 AP w Zamościu, Akta hipoteki powiatu tomaszowskiego, Księga hipoteczna nr 90 (Żulice)

11 Spis duchowieństwa diecezji lubelskiej, Lublin 1985

12 Informacje ustne Kozłowskiego Henryka, zam. w Żulicach; Barszczewska Leokadia, Parki wiejskie byłego powiatu tomaszowskiego, Lublin 1977, praca magisterska na UMCS w Lublinie pod kierunkiem prof. D. Fijałkowskiego, maszynopis w posiadaniu Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Lublinie - Delegatury w Zamościu, s. 64

13 Informacje ustne Mączki Edmunda, dyrektora szkoły w Żulicach

14 Informacje ustne Mączki Edmunda, dyrektora szkoły w Żulicach

15 Bończak-Kucharczyk Ewa, Oleksicki Antoni, Kucharczyk Krzysztof, Oleksicki Jerzy, Prus Halina. Dokumentacja ewidencyjna założenia dworsko-ogrodowego w Żulicach, Zamość 1987, maszynopis w posiadaniu Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Lublinie - Delegatury w Zamościu

16 Bończak-Kucharczyk Ewa, Oleksicki Antoni, Kucharczyk Krzysztof, Oleksicki Jerzy, Prus Halina. Dokumentacja ewidencyjna założenia dworsko-ogrodowego w Żulicach, Zamość 1987, maszynopis w posiadaniu Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Lublinie - Delegatury w Zamościu

17 Bończak-Kucharczyk Ewa, Oleksicki Antoni, Kucharczyk Krzysztof, Oleksicki Jerzy, Prus Halina. Dokumentacja ewidencyjna założenia dworsko-ogrodowego w Żulicach, Zamość 1987, maszynopis w posiadaniu Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Lublinie - Delegatury w Zamościu

18 Bończak-Kucharczyk Ewa, Oleksicki Antoni, Kucharczyk Krzysztof, Oleksicki Jerzy, Prus Halina. Dokumentacja ewidencyjna założenia dworsko-ogrodowego w Żulicach, Zamość 1987, maszynopis w posiadaniu Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Lublinie - Delegatury w Zamościu

19 Bończak-Kucharczyk Ewa, Oleksicki Antoni, Kucharczyk Krzysztof, Oleksicki Jerzy, Prus Halina. Dokumentacja ewidencyjna założenia dworsko-ogrodowego w Żulicach, Zamość 1987, maszynopis w posiadaniu Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Lublinie - Delegatury w Zamościu

20 Bończak-Kucharczyk Ewa, Oleksicki Antoni, Kucharczyk Krzysztof, Oleksicki Jerzy, Prus Halina. Dokumentacja ewidencyjna założenia dworsko-ogrodowego w Żulicach, Zamość 1987, maszynopis w posiadaniu Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Lublinie - Delegatury w Zamościu

21 Bończak-Kucharczyk Ewa, Oleksicki Antoni, Kucharczyk Krzysztof, Oleksicki Jerzy, Prus Halina. Dokumentacja ewidencyjna założenia dworsko-ogrodowego w Żulicach, Zamość 1987, maszynopis w posiadaniu Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Lublinie - Delegatury w Zamościu

22 Bończak-Kucharczyk Ewa, Oleksicki Antoni, Kucharczyk Krzysztof, Oleksicki Jerzy, Prus Halina. Dokumentacja ewidencyjna założenia dworsko-ogrodowego w Żulicach, Zamość 1987, maszynopis w posiadaniu Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Lublinie - Delegatury w Zamościu

 

Inne źródła:

AGAD, Zbiór Kartograficzny, Topograficzna Karta Królestwa Polskiego (1822-1843), Warszawa 1839, Skala 1: 126000 [tzw. Mapa Kwatermistrzostwa Wojska Polskiego]

Austriacka mapa sztabowa, około 1916 r., skala 1:200000, oryginał w posiadaniu Tomasza Wiśniewskiego, zam. w Białymstoku

Biblioteka Narodowa w Warszawie, Zbiór Kartograficzny, Rosyjska mapa sztabowa, przed 1914 r., skala 1:84000

www.wikipedia.org

www.dwory.cal.pl

 

 

Słowa klucze: ewa bończak-kucharczyk, park dworski, ŻuliceKategoria:dworski